سیستم مدرسه توت فرنگی برای کشاورزان

سیستم مدرسه توت فرنگی برای کشاورزان یک موهبت بود، اما عوامل متعددی دست به دست هم دادند تا آن را در سال های پس از جنگ جهانی دوم به پایان برسانند.

کارگران مهاجر در طول شرایط اضطراری زمان جنگ به بخش مهمی از نیروی کار کشاورزی تبدیل شده بودند و در سال‌های پس از جنگ ترجیح می‌دادند بتوانند در ماه‌های تابستان با آماده شدن محصولات برای برداشت به سمت شمال حرکت کنند.

همچنین، بهبود جاده‌ها و افزایش مالکیت خودرو به رایج شدن مفهوم تعطیلات خانوادگی کمک کرد، که بسیاری از خانواده‌ها ترجیح می‌دهند در تابستان از آن استفاده کنند.

کیفیت آموزشی مدارس توت فرنگی ارگانیک نیز در این دوره زیر سوال رفت در سال 1946، خبرنگار تامپا تریبون J.A. «جوک» موری شروع به نوشتن مجموعه‌ای از مقالات کرد که در آن سیستم را به‌عنوان استثمارگر و از نظر آکادمیک ضعیف مورد انتقاد قرار داد.

تلاش‌های موری به هموار کردن راه برای قانون اساسی آموزش حداقل پایه فلوریدا در سال 1947 کمک کرد، اما دوره مدرسه همچنان یک مسئله محلی بود.

با این حال، جزر و مد در حال تغییر بود و در سال 1956، هیئت مدرسه شهرستان هیلزبورو، تقویم مدارس توت فرنگی تهران را برای همه مدارسش لغو کرد.

مدارس توت فرنگی قرمز باقی مانده در شهرستان های اطراف همین روند را بلافاصله پس از آن دنبال کردند.

پرورش توت فرنگی هنوز یک صنعت عمده زمستانی در فلوریدا مرکزی است، اما این روزها کودکان زمان بیشتری را صرف خوردن توت ها می کنند تا چیدن آنها.

پلانت سیتی هنوز هم جشنواره سالانه توت فرنگی شمالی برگزار می کند که هزاران بازدید کننده را به همراه دارد.

اتفاقاً رویداد امسال به زودی برگزار می‌شود – جشنواره از 3 تا 13 مارس 2016 برگزار می‌شود.

اکنون که کمی تاریخچه توت‌فرنگی محلی را در دست دارید، همه آماده هستید که آن را امتحان کنید.