باید گفت استفاده از کفش اسکیت ژله ای خود را به عنوان یک ورزش حرفه ای تثبیت کرده و در عین حال استقلال خود را از ورزش های تیمی سنتی حفظ کرده است. اسنوبورد و اسکیت سواری درون خط به شدت تحت تاثیر تکنیک ها و فرهنگ اسکیت بورد قرار گرفته اند.
بیشتر اسکیت بردها حدود 32 اینچ (81 سانتی متر) طول و 9 اینچ (23 سانتی متر) عرض دارند. یک اسکیت بورد از سه بخش اصلی تشکیل شده است: عرشه (تخته ای که سوار بر آن می ایستد)، کامیون ها (ساختاری که چرخ ها را به عرشه متصل می کند) و چرخ ها. در ابتدا، عرشه ها از چوب ساخته می شدند، اما بعداً از آلومینیوم، فایبر گلاس و پلاستیک نیز ساخته شدند.
قسمت عقبی عرشه به سمت بالا خم شده است تا کیکتیل را تشکیل دهد، همانطور که در طراحی های مدرن قسمت جلویی (“بینی”) وجود دارد.
این کامیون شامل یک محور، یک آشیانه (که محور را در خود جای داده است) و یک بالشتک است که هم ضربه ها را جذب می کند و هم انعطاف پذیری را برای فرمان فراهم می کند. چرخ ها از پلاستیک محکم پلی اورتان ساخته شده اند.
انواع مختلفی از اسکیت بورد وجود دارد که مهمترین آنها تخته بلند است که می تواند از 38 تا 60 اینچ (96.5 تا 152.5 سانتی متر) طول بکشد. ورزش لوژ خیابانی با استفاده از تخته‌های بلند شروع شد که در موقعیتی مستعد از تپه‌ای شیب‌دار سوار می‌شدند. وسایل نقلیه لوژ خیابانی هنوز اساساً اسکیت‌برد هستند، اما شما هستند
p تا 8.5 فوت (2.6 متر) طول دارد و دارای تکیه گاه برای سر و پا است. آنها می توانند به سرعت 80 مایل (130 کیلومتر) در ساعت برسند. از دیگر تغییرات اسکیت بورد می توان به بادبان برای سواری با کمک باد و تیغه برای اسکیت روی یخ اشاره کرد.
بیشتر هیجان اسکیت بورد در خلاقیت سوارکاران است. اسکیت بازها برای اختراع ترفندهای جدید یا ترکیبی جدید از ترفندها با هم رقابت می کنند.
سه تا از اساسی ترین حرکات اسکیت بورد عبارتند از: کیک تورن، اولی و گریند. یک چرخش با لگد زمانی انجام می‌شود که راکب با فشار بر روی کیکتیل، چرخ‌های جلو را از زمین بلند کرده و روی چرخ‌های عقب بچرخد.
