مطالعه ای که توسط ساگی و همکاران انجام شده است با استفاده از یک پرسشنامه مشابه، علائم واکنش حساسیت فوری در 2.9٪ گزارش شد که با مطالعه ما قابل مقایسه است.
شیوع حساسیت نوع I با مطالعات متفاوت است، از 1.7٪ در مالزی تا 6٪ در تایوان. حساسیت به لاتکس در کشورهای مختلف و در مناطق یک کشور متفاوت است.
بسته به عوامل مختلفی مانند محتوای پروتئین لاتکس در دستکش لاتکس 50 عددی استعداد ژنتیکی به آلرژی به لاتکس، شیوع آتوپی، و تفاوت در تست‌های تشخیصی و معیارهای مورد استفاده برای تشخیص آلرژی به لاتکس. .
شیوع گزارش شده درماتیت تماسی تحریک کننده در مالزی 18.6% و 4.96% در سریلانکا و درماتیت تماسی آلرژیک 6.1% بود. در مالزی و 21.8 درصد در ایالات متحده ایجاد درماتیت تماسی ممکن است به دلیل شستن مکرر دست ها و افزایش استفاده از دستکش های پودری باشد.
افراد مبتلا به درماتیت تماسی ممکن است در معرض خطر بالاتری برای ایجاد واکنش حساسیتی فوری باشند. علائم درماتیت تماسی آلرژیک و درماتیت تماسی تحریکی ممکن است همپوشانی داشته باشند و ممکن است تظاهرات درماتیت تماسی تحریک کننده و آلرژیک در یک فرد وجود داشته باشد.
افراد با سابقه دیاتز آلرژیک در مقایسه با افراد بدون سابقه آلرژی قابل توجه، مستعد ابتلا به درماتوز مرتبط با لاتکس هستند.
کسانی که سابقه آلرژی به میوه داشتند علائم آماری معنی داری را در رابطه با درماتوز دستکش لاتکس تجربه کردند. این افزایش خطر حساسیت به لاتکس ممکن است به دلیل واکنش متقابل با پروتئین های لاتکس باشد.
حتی وجود آلرژی به لاتکس از قبل موجود می‌تواند باعث ایجاد آلرژی غذایی در افراد شود. کیتینازهای کلاس I آلرژن‌های اصلی هستند که با لاتکس واکنش متقابل دارند.
در مطالعه ما، آلرژی به میوه به طور قابل توجهی با درماتیت تماسی آلرژیک مرتبط بود که مشابه مطالعات قبلی است. افراد با سابقه واکنش فوری به سایر محصولات لاتکس شانس بیشتری برای ابتلا به درماتوز دستکشی دارند.
